Jorien Boerefijn

Anya: Hoi Jorien. Vertel maar wat over jezelf.
Jorien: Ik ben Jorien. Ik ben 31 jaar oud. Ik kom uit Schoonhoven, de zilverstad. Dat is een klein stadje. Mijn ouders hebben daar een restaurant. Mijn vader is chef-kok, mijn zusje werkt nu ook in het restaurant, die is nu mede-eigenaar. Ik ben na mijn middelbare school naar Amsterdam gekomen. Daar heb ik eerst Europese studies gestudeerd. Toen ben ik na veel omzwervingen uiteindelijk in Parijs terechtgekomen bij de Nederlandse ambassade omdat ik een diplomaat wilde worden. Maar toen ik daar zat, dacht ik “hell no”. Mijn leidinggevende was een uitstekend diplomaat die mij veel liet doen, het werk vond ik erg leuk. Het ambtelijke proces daarentegen niet. Met deze baas, een jurist, heb ik veel gepraat en door hem dacht ik uiteindelijk “Ik wil mededingingsrecht gaan doen”. Toen ben ik daarna teruggegaan naar Amsterdam, en toen heb ik mijn rechtenstudie in twee en half jaar gedaan. Ik heb het zo snel gedaan omdat ik eigenlijk geen geld meer had en aan het werk wilde. Mijn eerste baan als jurist na mijn studie ben ik begonnen bij Vandebron, waar ik nu de bedrijfsjurist ben. Dat is het verhaal in een notendop.

Anya: Vertel eens over jouw ervaringen in Frankrijk.
Jorien: Ik heb twee keer in Frankrijk gewoond. De eerste keer dat ik in Frankrijk ging wonen was ik 21. Toen ben ik naar de bergen gegaan, naar Grenoble. Daar ligt Sciences-Po, een klein, vrij elitair politiek instituut, waar ik politieke studies, economie en geschiedenis heb gestudeerd. Fransen moeten hun enorme best doen om daar terecht te komen, voor Erasmus studenten is dit makkelijker. Het was enorm interessant, moesten veel meer schrijven en beargumenteren dan in Nederland en we hadden veel direct contact met docenten. Daarnaast heb ik een leger Ierse vrienden leren kennen. De tweede keer was in Parijs, toen was ik 24. Dat was voor de stage op de economische afdeling van de Nederlandse ambassade in Parijs, waar ik eerder over vertelde.

Anya: En toen leerde je Frans?
Jorien: Ja, dat was wel de bedoeling. Ik kan nog steeds niet heel goed Frans. Ik kan het goed lezen, kan schrijven, maar kan niet heel goed praten omdat ik met veel te veel Nederlanders en buitenlanders omging. Het gaat eigenlijk prima, zeker met een wijntje op. Maar met wijn op spreek ik ook Russisch.

Anya: Wat wilde jij als kind worden?
Jorien: Eerst was het directeur van Greenpeace, omdat ik echt heel bang was dat ik door de klimaatverandering nooit meer zou kunnen wintersporten. Skieën was mijn lust en mijn leven en ik vond het heel zielig voor de ijsberen. Daarna wilde ik het liefste straaljagerpiloot worden, ook vanwege de snelheid, denk ik. Daar gaat mijn duurzame imago.

Anya: Jij was een snowboard lerares. Vertel over deze ervaring.
Jorien: Nadat ik klaar was met mijn middelbare school kon ik niet kiezen tussen de toneelschool, economie, filosofie, geschiedenis en nog een paar andere dingen, alles leek me wel leuk. Toen zei mijn moeder: “Nou, ga maar even wat anders doen”. Op dat moment was ik helemaal gek op snowboarden. Dus ik heb een Anwerter cursus gedaan in de zomer op een gletscher. Het is niet zo ingewikkeld. Ik vond een vriend die mee wilde en toen zijn we samen naar Oostenrijk gegaan. Het was echt fantastisch. Je zit er zonder ouders in zo’n klein dorpje. De baas van die skischool was de duivel zelf, hij was echt vreselijk. Ik heb daar wel voor mezelf leren opkomen en geleerd hoe je niet leiding moet geven. Uiteindelijk heb ik ontslag genomen en ben ik bij de andere skischool in het dorp gaan werken. Ik wilde zeker niet terug naar huis.
Ik heb goede vrienden gemaakt. Een Oostenrijks vriendinnetje waar ik nog steeds contact mee heb woont daar nog steeds. De jongen met wie ik naar de bergen gegaan is nog steeds een van mijn beste vrienden. Het avontuur was afgelopen toen ik aan het einde van het seizoen mijn enkel brak op straat na een avond in de kroeg. Qua snowboarden heb ik ook genoeg uitgehaald maar daar ben ik op een paar schrammen na nooit gewond uitgekomen. Helaas voor dit verhaal.

Anya: En jij kwam terug?
Jorien: Ja, daarna kwam een van de kortste en mooiste periode’s uit mijn leven. Toen heb ik zes weken lang zonder gestoord te worden met mijn been omhoog gezeten en boeken gelezen. Dat vond ik echt fantastisch! Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om Europese studies te gaan doen, omdat dit erg breed georienteerd is. Nog steeds zie ik mezelf niet alleen als jurist, vaak zelfs meer als geesteswetenschapper.

Anya: Jij doet aan yoga en boksen. Dat lijken me heel verschillende activiteiten. Wat trekt je aan in beide?
Jorien: Ik vind het het leukste om zo vaak mogelijk iets nieuws te doen. Dus nu is het klimmen en misschien volgend jaar paardrijden. Yoga doe ik eigenlijk altijd wel een beetje tussendoor, net als hardlopen en zwemmen. Ik hou van afwisseling. Ik vind boksen fantastisch, ik denk dat ik het deze winter weer veel ga doen, het is een goede wintersport. De leukste dingen om te doen zijn heel energiek, geen duursporten. Mijn vriendje zegt dat wat geen finish heeft geen sport is. Als dat zo is, houd ik niet zo van sport.

Anya: Wat is jouw beste vrije dag?
Jorien: Lastig! Maar ok: uitgeslapen wakker worden, beetje sporten, dan naar de markt, dikke-dikke lunch met vet gevogelte en Chablis voorbereiden, met vrienden buiten in het zonnetje deze lunch opeten en vanaf daar lekker kijken hoe het loopt. Daar moet dan wel nog een element van avontuur of verrassing in zitten. Ik wil gewoon niet weten waar je avond eindigt.

Anya: Wat is jouw levensmotto?
Jorien: Je moet je eigen slingers ophangen! Het idee daarachter is dat je jouw geluk niet van andere mensen af moet laten hangen. Als je het zelf niet doet, dan gaan andere mensen het ook voor jou niet doen.

Anya: Wat vind je oneerlijk in de huidige wereld?
Jorien: Ik vind het echt oneerlijk dat er hele werelddelen zijn waarin meisjes zijn die niet naar school kunnen omdat ze meisjes zijn. Daar kan ik echt boos van worden. Ik zou er graag wat aan willen doen. Het is zo stom omdat ik ervan overtuigd ben dat de meeste jongens er uiteindelijk ook niet gelukkiger van worden door meisjes klein te houden. Net als dat homo’s vervolgd worden omdat ze zijn wie ze zijn. Hoe kan je er last van hebben?

Anya: Welke vraag zou ik je nog moeten stellen?
Jorien: Ik ga zeggen dezelfde als Jaap, “Wat vind je van dit interview?” dus. Ik vind dit project van jou echt fantastisch slim: heel veel mensen willen over zichzelf praten en jou vervolgens helpen met correctie en uitleg. Geniaal idee, Anya! Who’s next?